今天是大齋期的開始，這是一項極為重要的教會紀念，充滿靈性的意義。 我們在這一天特別紀念聖像的恢復與東正教信仰的保存與傳承。
若要深入理解「東正教」的真正內涵，首先必須探究這個詞語的字源。「正統」（Orthodox）一詞來自希臘文「ὀρθοδοξία」（orthodoxia），由兩個字組成： 「ὀρθός」（orthos），意為「正確的」或「端正的」，以及「δόξα」（doxa），意為「榮耀」、「信仰」或「觀點」。這樣的雙重語義揭示了東正教的精髓，一條正確且公義的道路，通往對真理的追尋與對上帝的榮耀。
「正統」一詞的使用已不再局限於宗教範疇，如今也廣泛應用於其他領域，包括科學、政治與哲學。在中文中，「正統」（有時音譯為 Doxa）常常指涉某人所持的觀點或信仰。例如，「正統醫學」泛指西方醫學體系，而「中醫學」則被視為另一種非正統的醫療途徑。
在物理學、政治理論及其他科學領域中，我們經常區分理論為正統與非正統。然而，在教會的語境中，「正統」具有更為深遠與神聖的含義：它是指透過正確且合乎義理的道路來榮耀上帝。因此，希臘語中的「δόξα」在此具有第二層含義——不只是觀點或榮耀，而是指一種以公義與真理之道來歸榮於神的方式。
有人或許會質疑，是否存在一條「錯誤的道路」也能用來榮耀上帝？這種觀點在《聖經》的開端即被否定，特別體現在第一次人類獻祭的故事中（創世記 4:3-7）。義人亞伯獻上自己羊群中最上等的頭生羔羊，帶著真誠與敬畏之心；而他的哥哥該隱則敷衍了事，獻上的祭物毫無敬虔之意。該隱的獻祭更像是一項冷漠的責任，而非出自愛與感恩的奉獻。
這一幕成為聖經中極為關鍵的時刻，昭示了全心全意、出於信仰的奉獻才蒙神悅納。結果，神不悅納該隱的祭物，並責備他那錯誤的態度與缺乏思辨與悔改之心（參創 4:6-7：「你若行得好，豈不蒙悅納？你若行得不好，罪就伏在門前；它必戀慕你，你卻要制伏它。」）。
由此可見，在教會中所說的「正統」並不僅是一種學術分類，而是關乎一種正確地接近神、敬拜神的方式。所謂的「正統教會」，也非僅指一個機構，而是指由一群忠實持守天啟真理與使徒教導的信徒所組成的共同體。
「正統」一詞的出現，正是為了應對早期教會所面對的異端挑戰。在基督教初期，羅馬教會便使用「正統」來劃清與諸如諾斯底主義與其他背離傳統教義的派別之界限。因而，「正統派」成為一群堅守信仰、捍衛教會傳統與真理的群體，而那些背離者則被界定為異端。
教父特土良（Tertullian）也曾使用「正確信仰」的表述，而「正統」一詞作為一個正式的神學術語，是在第一次大公會議（尼西亞會議，主後325年）中被強烈而明確地提出。該次會議聚焦於亞流主義的錯誤教導——即否認耶穌基督是永恆的神，認為祂只是受造之人。大公會議在聖靈的引導下，宣示基督為「與父同質、同本體」（ὁμοούσιος），斷然譴責亞流派的異端，並明確界定了信仰的正統內容。
有些人誤以為三位一體的教義是在大公會議中才首次被「發現」出來，這其實是對歷史與神學的極大誤解。三位一體的教會信仰並闡明真理存在，甚至可在舊約中看出其初始的啟示（如創世記 1:26：「我們要照著我們的形象，按著我們的樣式造人」）。大公會議並非創造教義，而是如同法庭一般，對抗拒真理之人的錯誤加以揭示與譴責，為全教會明確立下信仰的準繩與界線。
此外，對於那些拒絕接受正确信仰的人，大公會議會根據所出現的異端問題，發出明確的譴責與驅逐。例如，耶穌基督的神性便是一個攸關整體信仰結構的核心問題。毫無疑問，耶穌是完全的神，也是真實的人。教會制定教義條文，正是為了使信徒能清晰地認識真理，免於落入異端的欺誤與混亂之中。持守正确信仰的人被稱為「正統信徒」，即「Orthodox Christians」。
在偉大的東正教教父亞他那修主教（Athanasius the Great）尚在世時，曾擔任其堅強的支持者，特別是在大公會議後教會面對種種挑戰的時代。一些帝王試圖以政治手段干預教會議決，甚至操縱會議的結論。亞他那修曾為了躲避迫害而退隱曠野，在沙漠中尋求庇護，隨後回到羅馬——當時那是一座以東正教信仰為核心的城市。
因此，教會也自稱為「大公教會」。值得澄清的是，「Catholic」一詞原出於希臘文，並非特指今日所稱的「羅馬天主教」，也與其並無直接關聯。
在希臘語中，「Catholic」來自「καθολικός」（katholikos），其根源是「κατὰ ὅλον」（kath’ holon），意為「整體的」、「普遍的」或「完整的」。因此，「天主教」這一名稱，強調的是教會所擁有的信仰之全備、基督的圓滿啟示，以及聖靈充盈其中的生命。
這樣的「大公教會」，並非由許多獨立的地方教會拼湊而成，例如一個城市有十間教堂，另一個城市也有十間，而彼此毫無關聯。相反，它是一個合一的聖體，一個由基督為首、由聖靈所連結的神聖共同體。因此我們稱之為「至聖、至公、使徒所傳承的教會」——「一」指其本質的合一；「公」即普遍性與完整性；「使徒」則指它承繼自使徒親傳的信仰。
若你仔細檢視歷屆大公會議的決議，以及圍繞這些議題而撰寫的神學文獻，便可清楚看出，東正教忠實地維護這些教義，而那些與之背離者，即異端者，則被視為置身於教會身體之外。
歷史上，羅馬的教宗長期被尊為東正教會中的守護者，在主教團中擔任「首席中的首席」（primus inter pares，意指在平等中之首），而非具有獨裁權威的「至高元首」。
然而，必須指出的是，到了第七世紀，教會內部發生了重要的發展與變化。正如你所知，教會在初期階段並未立即編纂一部涵蓋信仰全貌的綜合書籍，來系統性地總結教義條文。
教會之所以未立即撰寫一部全面性的信仰總綱，主要原因在於：信仰從來不僅僅是一紙宣言，也不像一份世俗契約。信仰是活潑的生命，是與上帝之間深層的關係。正因如此，教會始終以極其謹慎與精確的態度對待信仰的闡述，深知任何錯誤的表述都有可能引發深遠的後果。教會一向避免草率地製作一部可能遭到誤解或濫用的定本，而是更強調信仰的靈活性與活的傳承。
關於這個主題，我會在後續的討論中進一步深入。不過，我們可以先提及七世紀教會所面對的多元文化、政治壓力與宗教挑戰。正是在這樣的背景下，大馬士革的聖約翰撰寫了著名的《正統信仰導論》（Exposition of the Orthodox Faith）。書名中的「Orthodox Faith」源自希臘文「ὀρθός」（orthos，正確）與「δόξα」（doxa，讚美、榮耀），意指「按照正確方式來讚美與榮耀神」的信仰。也就是說，「正統」一詞代表那些依循真理之道來生活、來敬拜上帝的人。
遺憾的是，「正統」這個詞長久以來常被誤解與誤用。這種混淆的原因之一是歷史上的政治人物——如拜占庭皇帝——對教會事務的介入。此外，東西方在政治制度、文化脈絡與語言表達上的差異，也進一步加深了彼此的誤解與分離。
儘管東西教會已經歷史性地分裂，但我們仍保留「東正教」這個名稱。雖然教會的完整官方名稱是：「一、聖、公、使徒教會」（the One, Holy, Catholic and Apostolic Church），但在現實語境中，我們必須有智慧地應對文化語言的限制與誤解。為避免混淆，將「東正教會」與其他使用相似名稱的古東方教會（如科普特教會、敘利亞教會等）加以區分，便顯得尤為重要。
若我們在此文中使用「東正教」這一稱呼，請您理解我們並非認為此名稱完全無誤，而是出於牧靈與傳教的考量。在台灣的語境中，若我們嘗試以「東正教會」或更正確的教會全名來介紹自己，往往會遭遇誤解，有時甚至會被當作某個神秘的地方宗教。我們選擇暫時保留這個名稱，是為了在逐步推廣中華語境下正確的教會觀念時，能保持基本的可理解性與傳播效果。
我仍記得有一次我前往宗教部門登記我們的教會，提交了所有所需的文件。櫃檯的女士看了文件後問我：「這是什麼教會？」我感到極為難堪。她甚至想將我們登記為「西藏」藏傳佛教。我費了好大一番功夫才說服她，請登記為「基督徒」。
在今日世界，尤其在我們的國家、以及希臘、俄羅斯、烏克蘭和其他一些有東正教傳統的歐洲國家中，「東正教」一詞常常被誤用，這是令人遺憾的事。許多人誤以為東正教徒就是那些對羅馬天主教徒或新教徒懷有敵意的人。這樣的誤解不僅偏頗，而且令人羞愧，因為它扭曲了東正教信仰中那深厚的愛與合一的渴望。
我們必須重新理解：教會不是一個排他的宗派，更不是一個民族性的組織。教會是耶穌基督活潑的身體（參見哥林多前書 12:27），是一個聖靈所賜的合一聖禮儀，是在真理與愛中結合的信徒群體。
教會不只是「一群相信耶穌基督的人」。教會是那聚集於主的名下，為了共同禱告、敬拜、領聖體、彼此相愛的神聖團體。這才是教會的真正本質——不是俱樂部，也不是社交團體，而是神在地上的居所，是祂與人相遇的奧秘之地。
教會，是由聖靈所建構的，是耶穌基督活潑而真實的身體。
那麼，教會在哪裡？教會最清晰、最具體地顯現於神聖的禮儀中。當你仔細觀察聖禮儀還有教會聖事，就會明白為何我總建議那些想要認識東正教會的人，直接來見證完整的神聖禮儀。若不曾參與聖禮儀，就會錯過東正教信仰最核心、最無可替代的經驗。因此，教會就是耶穌基督，因為聖靈賦予祂活力並維持祂，使祂能臨在我們的生命中。我們來到教會，將我們的整個宇宙奉獻給神，並達到與祂合一。
因為，教會就是基督自己——祂藉著聖靈賜予生命、得以臨在我們的世界與生命當中。我們來到教會，是為了將整個宇宙、我們的生命、我們的思想，連同我們所愛、已逝的親人，一同奉獻於上帝的面前，並在此與祂合而為一。
這，就是「正統」的真義；它與中國古老哲學中的「道」概念極為接近。「道」，不是一條實體的道路，而是一種存在的方式、一種活生生的實踐。它如同流動的河水，是動態而充滿生命力的本體——這正是我們所說的「正統之道」，一條榮耀上帝、通向祂的道路。
在禮儀中，我們集體將萬物宇宙、自我、思想、亡者，一同奉獻於永生的上帝。這也引出了我們向已逝者獻祭的問題。在奉獻之中，我們呈上象徵生命與養分的麵包與葡萄酒。祭司帶領我們共赴這神聖的祭禮，如同引領船隻前行的舵手。我們藉著他的雙手，我們將這些祭品呈獻給天父上帝。
那麼，我們為何要參加禮儀？並不是因為我們已經聖潔、具有德行，而是因為上帝先呼召了我們，就如同祂當年呼喚亞當：「你在哪裡？」（創世記 3:9）亞當因羞愧而躲藏起來；但亞伯拉罕卻在神的召喚中回應：「主啊，我在這裡。」（創世記 22:1）今日，我們也是這樣被召喚，而我們的回應不是出於我們的智慧或美德，而是出於祂的愛與恩典。
至於「誰是祭司」？你或許看見我站在聖壇上，用我不潔的手舉起聖禮，但我並非真正的祭司。當我舉起耶穌基督時，是祂親自獻上自己。真正的祭司，是耶穌基督自己（參來 9:11-14），而非我這不配之人。
接著，祂將祂自己獻於天父，而天父接受，並不是出於義務，而是出於愛。祂隨後差遣聖靈，使麵包與酒成為基督的聖體與寶血。天父如今將祂的愛子賜給我們為什麼？因為祂愛我們，並渴望與我們結合，不只是親吻我們的靈魂，而是進入我們的身體，與我們成為一體。沒有任何合一能比這更深，甚至婦人懷孕生產也無法與這奧跡相比。
事實上，正是聖靈使聖餐成為真正的聖餐，也正是聖靈使我們眾人合為一體。原本彼此獨立的個體，藉著這神聖的聖餐，在聖靈的作用下合而為一。這一點在最莊嚴的《聖巴西爾禮儀》中表現得淋漓盡致——這正是東正教信仰的核心與靈魂。
你知道嗎？耶穌是在祂被釘十字架之前，就已經設立了聖餐禮。祂不是在受難後才賜予聖餐禮，而是自由地、出於愛地，在被出賣的那一夜將自己的身體與寶血賜予門徒（參太 26:26-28）。這正是我們東正教徒的信仰核心。如果你從不來教堂、不領受聖體、不參加聖禮儀，甚至不了解正在發生什麼事，那麼，很遺憾地說——即使你認為你是東正教徒，你不是。若你以為信仰只是遵守一些條文、一些理論，就像背數學公式，那你就完全誤解東正教。
魔鬼比任何人都更清楚這些事。事實上，他是第一個認出耶穌是神的兒子的人（參可 1:24；路 4:34）。門徒與群眾或許還在說：「你是先知」「你能行神蹟」；但魔鬼卻說：「你是神的兒子，求你不要叫我受苦！」魔鬼比任何人都早知道耶穌，卻不愛祂。
在中世紀，尤其是十六、十七世紀，新教興起、基督教分裂之後，許多教派開始自訂各種條文、條款與制度來撰寫信仰告白。像是五十條、七十條的信仰綱要，成為一種宗教聯合的「律法條文」。
然而，我們必須明白：信仰不僅是內心的心理狀態，也不僅是一些思想或道理的接受。信仰是對耶穌基督活生生的信任，是一種持續尋求祂的承諾的生命狀態。因此，持有正確的信仰至關重要。若你失去信仰，就有可能與教會分離，與基督分離，並失去那永恆的生命之源。
我不能再多說了，因為我們即將進行神聖禮儀。但讓我提醒你們那個重要的時刻：當彼拉多審問耶穌時，他問道：「真理是什麼？」（約 18:38）但他沒有等待答案，就轉身離去。
這是千年以來的哲學難題，至今仍是存在主義與認識論的焦點。
我不打算在這裡展開所有關於真理的理論：從柏拉圖到亞里士多德，再到塔爾斯基、羅素等現代思想家。他們或說真理是一種「介詞關係」（propositional content），或說是真理是主觀的或客觀的合一，例如，「黑貓是黑的」是一個真理。後來，他說沒有介詞，因為，那是另一個故事。其他人則說真理是一個想法和一個客體，而這兩者一定是一回事。但對我們基督徒而言，真理不是理論，不是一句話，不是一段邏輯推理，而是一個人——耶穌基督自己（約 14:6）。
今天，我們正是為此而慶祝、而記念。這就是為什麼在禮儀最後，我們會手持聖像畫，緩緩遊行。我們藉此記念所有為東正教信仰作見證的人們——無論是君王、元老、神學家、殉道者——並為他們祈禱。
但請你記住：當你手持聖像畫時，你——是的，你——比這些聖像畫更神聖，因為你是按著神的形像所造的活人形像（創世記 1:26-27；參哥林多後書 4:4）。我們必須保持神的形像的純潔，不要讓被罪玷污。
現在，我們將在聖禮儀中，真實地慶祝這「正統」的榮耀——不是用理論、不是用話語，而是透過聖神的臨在，在耶穌基督裡，與整個教會合一。
=======
Σήμερα αρχίζει η Μεγάλη Σαρακοστή, μια σημαντική θρησκευτική εορτή.
Μνημονεύουμε την αποκατάσταση των ιερών εικόνων και τη διατήρηση της ορθόδοξης πίστης.
Για να αποσαφηνίσουμε την έννοια της Ορθοδοξίας, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την ετυμολογία της. Ο όρος «Ορθοδοξία» προέρχεται από την ελληνική λέξη «ορθοδοξία», η οποία προέρχεται από τον συνδυασμό δύο λέξεων: «ορθώ» που σημαίνει “σωστό” και “κάνω” που σημαίνει “τρόπος”. Αυτή η διπλή σημασία περικλείει την ουσία της Ορθοδοξίας, δίνοντας έμφαση στην αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Ο όρος «Ορθοδοξία» έχει ξεπεράσει το θρησκευτικό του πλαίσιο και χρησιμοποιείται πλέον σε διάφορους τομείς, όπως η επιστήμη, η πολιτική και η φιλοσοφία. Στην κινεζική γλώσσα, ο όρος «Doxa» κατέχει μία και μόνη σημασία, αναφερόμενος στις πεποιθήσεις ή τις απόψεις κάποιου. Για παράδειγμα, η «ορθόδοξη ιατρική» είναι συνώνυμη της δυτικής ιατρικής, ενώ η «κινεζική ιατρική» διαφέρει από την ορθόδοξη ιατρική.
Στον τομέα της φυσικής, της πολιτικής και σε κάθε επιστημονικό κλάδο, μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τις θεωρίες ως ορθόδοξες ή ανορθόδοξες. Ωστόσο, στο πλαίσιο της εκκλησίας, ο όρος «ορθόδοξος» έχει μια συγκεκριμένη σημασία. Προέρχεται από την ελληνική λέξη «δόξα», η οποία περικλείει την ιδέα της δόξας του Θεού μέσω της σωστής και δίκαιης οδού. Επομένως, η δεύτερη πτυχή της «δόξας» περιλαμβάνει την απόδοση δόξας στον Θεό μέσω της σωστής και δίκαιης οδού.
Κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει την έννοια του «λανθασμένου τρόπου» για τη δόξα του Θεού. Ωστόσο, αυτή η έννοια είναι εμφανής από την αρχή της Βίβλου, συγκεκριμένα στην ιστορία της πρώτης θυσίας. Ο Άβελ, ο δίκαιος αδελφός, προσέφερε την καλύτερη και πιο ειλικρινή θυσία, ενώ ο αδελφός του Κάιν προσέφερε μια ελαττωματική και ανειλικρινή θυσία. Η προσφορά του Κάιν έμοιαζε με την πληρωμή φόρων χωρίς γνήσια αγάπη ή αφοσίωση.
Το περιστατικό αυτό λειτουργεί ως κομβική στιγμή στη Βίβλο, υπογραμμίζοντας τη σημασία της προσφοράς με όλη την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου. Κατά συνέπεια, ο Θεός απέρριψε την προσφορά του Κάιν και τον επέπληξε για τη λανθασμένη προσέγγιση και την έλλειψη στοχασμού.
Από αυτή τη βιβλική αφήγηση μπορούμε να διακρίνουμε τη σημασία του όρου «ορθόδοξος» στο πλαίσιο της εκκλησίας. Η ονομασία «Ορθόδοξη Εκκλησία» δεν είναι μια μονολιθική οντότητα, αλλά μάλλον μια διαφορετική ομάδα πιστών που τηρούν τις διδασκαλίες της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Ο όρος «ορθόδοξη» προέκυψε ως απάντηση σε διάφορες αιρέσεις που προέκυψαν κατά την πρώιμη χριστιανική εποχή. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία χρησιμοποίησε τον όρο «ορθόδοξος» για να καταγγείλει τους αγνωστικιστές και άλλες ομάδες που παρέκκλιναν από τις καθιερωμένες διδασκαλίες. Κατά συνέπεια, οι Ορθόδοξοι έγιναν η ομάδα των πιστών που ακολουθούσαν τις σωστές και ορθόδοξες διδασκαλίες, ενώ οι άλλοι χαρακτηρίζονταν ως αιρετικοί.
Ο Τερτιλιανός χρησιμοποίησε επίσης επίσημα τον όρο «ορθή πίστη» ή «τρία κομμάτια», αλλά έντονα και επίσημα, ο όρος «ορθόδοξος» τέθηκε σε χρήση κατά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Η προσοχή της Συνόδου στράφηκε στους Αρειανούς, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πραγματικά Θεός αλλά ανθρώπινο δημιούργημα. Κατά συνέπεια, η σύνοδος, αναγνωρίζοντας τη δική της εξουσία, καταδίκασε την αίρεση και διακήρυξε την αλήθεια με σαφείς προτάσεις.
Αποτελεί σημαντικό σφάλμα για ορισμένα άτομα να ισχυρίζονται ότι το δόγμα της Αγίας Τριάδας ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου. Η εκκλησία πάντοτε υποστήριζε την Αγία Τριάδα, ακόμη και από την Παλαιά Διαθήκη. Ωστόσο, η σύνοδος λειτούργησε ως δικαστήριο για την καταδίκη όσων αρνούνταν να αποδεχθούν την αλήθεια.
Επιπλέον, η σύνοδος εξέδωσε καταδίκες και αφορισμούς για όσους δεν αποδέχονταν την ορθή πίστη σχετικά με τα ζητήματα που προέκυπταν. Για παράδειγμα, το ζήτημα της θεότητας του Ιησού Χριστού αποτελούσε κεντρικό ζήτημα. Είναι σαφές ότι ο Ιησούς ήταν Θεός. Αυτά τα άρθρα δημιουργήθηκαν για να διασφαλιστεί ότι ο λαός θα κατανοούσε την αλήθεια με σαφήνεια, αποτρέποντας έτσι την εξαπάτηση από τους αιρετικούς.
Τα άτομα που έχουν τις σωστές πεποιθήσεις αναφέρονται ως ορθόδοξοι.
Ο Πάπας λειτούργησε ως προστάτης του μεγάλου ορθόδοξου Αθανασίου κατά τη διάρκεια της ζωής του, καθώς η σύνοδος αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις αργότερα.
Ορισμένοι αυτοκράτορες επιδόθηκαν σε πολιτικούς ελιγμούς και προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τη σύνοδο. Ο Αθανάσιος αναζήτησε καταφύγιο στην έρημο πριν επιστρέψει στη Ρώμη, η οποία ήταν ορθόδοξη πόλη.
Ως εκ τούτου, η εκκλησία είναι γνωστή ως Καθολική. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο όρος «Καθολικός» είναι επίσης ελληνική λέξη και δεν σχετίζεται άμεσα με τον Ρωμαιοκαθολικισμό.
Η ελληνική λέξη «Καθολικός» αποτελείται από δύο λέξεις, «καθολικός» και «καθολικός», οι οποίες σημαίνουν και οι δύο «ολικός» ή «πλήρης». Συνεπώς, η λέξη «Καθολικός» περιλαμβάνει το σύνολο της αλήθειας, τον πλήρη Ιησού Χριστό και το Άγιο Πνεύμα.
Η Καθολική Εκκλησία δεν είναι μια συλλογή από ξεχωριστές εκκλησίες, όπως μπορεί να υπάρχουν δέκα εκκλησίες σε μια πόλη και σε μια άλλη πόλη. Αντίθετα, αντιπροσωπεύει το ενιαίο σώμα της εκκλησίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναφέρεται ως μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καθώς είναι ένας Ιησούς Χριστός και ένα σώμα του Ιησού Χριστού στη γη.
Αν εξετάσετε τις αποφάσεις των συνόδων και τα γραπτά που τις περιβάλλουν, θα παρατηρήσετε ότι οι Ορθόδοξοι πιστεύουν σε αυτό το δόγμα, ενώ οι αιρετικοί έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις και βρίσκονται εκτός της εκκλησίας.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο Πάπας θεωρείται ως ο προστάτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπηρετώντας ως ο πρώτος πατριάρχης μεταξύ των άλλων πατριαρχών.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τον έβδομο αιώνα σημειώθηκαν σημαντικές εξελίξεις στο εσωτερικό της εκκλησίας. Όπως γνωρίζετε, η εκκλησία δεν συνέταξε αρχικά ένα ολοκληρωμένο βιβλίο με άρθρα που να περιγράφουν την πίστη.
Ο κύριος λόγος γι’ αυτό ήταν η πεποίθηση ότι η πίστη δεν ήταν απλώς μια διακήρυξη, παρόμοια με ένα συμβόλαιο. Ήταν απαραίτητο να προσεγγιστεί η πίστη με απόλυτη προσοχή και ακρίβεια, καθώς οποιοδήποτε λάθος θα μπορούσε να έχει βαθιές συνέπειες. Η εκκλησία επεδίωκε να αποφύγει τη δημιουργία ενός οριστικού βιβλίου που θα μπορούσε να παρερμηνευτεί ή να χρησιμοποιηθεί λανθασμένα. Αντ’ αυτού, έδωσε έμφαση στη ζωντανή φύση της πίστης.
Σε μια μεταγενέστερη συζήτηση, θα αναπτύξω αυτό το θέμα. Ωστόσο, λόγω των ποικίλων πολιτιστικών, πολιτικών και άλλων προκλήσεων που αντιμετώπιζε ο έβδομος αιώνας, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός συνέταξε το βιβλίο «Εισαγωγή στην Ορθόδοξη Πίστη». Ο όρος «Ορθόδοξη Πίστη» προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «ορθός», που σημαίνει «σωστό», και «δόξα», που σημαίνει «έπαινος». Επομένως, ο όρος «Ορθόδοξη» αναφέρεται σε εκείνους που δοξάζουν και ζουν τον Θεό σύμφωνα με τον ορθό τρόπο. Δυστυχώς, ο όρος «Ορθόδοξος» έχει παρερμηνευτεί και χρησιμοποιηθεί λανθασμένα με την πάροδο του χρόνου.
Ένας από τους λόγους αυτής της παρερμηνείας είναι η επιρροή του Ντονγκ Τσάο,
. Ο διαχωρισμός αυτός επιδεινώθηκε περαιτέρω από τις πολιτικές, πολιτιστικές και γλωσσικές παρεξηγήσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Παρά το διαχωρισμό, ο όρος «Ορθόδοξη» διατηρήθηκε από την εκκλησία αν και η επίσημη ονομασία είναι :t η μία καθολική αποστολική εκκλησία.
Ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας η διάκριση μεταξύ της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και άλλων ορθόδοξων ομολογιών (κοπτικές, συριακές κ.λπ…)για να αποφευχθεί η σύγχυση.
Εάν αναφερόμαστε στο όνομα εδώ και συνεχίζετε να το χρησιμοποιείτε, παρακαλούμε να μην το αλλάξετε. Όχι επειδή είναι λανθασμένο, αλλά μάλλον επειδή όταν επιχειρώ να πω 東正教會 ή ακόμα πιο σύνθετα ονόματα, οι άνθρωποι μας αντιλαμβάνονται ότι ανήκουμε σε κάποια ιδιότυπη θρησκεία στην Ταϊβάν. Κατά συνέπεια, διατηρήσαμε το λανθασμένο όνομα μέχρι να προωθήσουμε σταδιακά το κατάλληλο, διασφαλίζοντας έτσι ότι οι Κινέζοι έχουν τον σωστό όρο.
Θυμάμαι μια περίπτωση που επισκέφθηκα το Υπουργείο Θρησκευμάτων για να καταχωρίσω την εκκλησία μας. Παρουσίασα τα απαραίτητα έγγραφα και η γυναίκα εκεί ρώτησε: «Ποια εκκλησία;». Της απάντησα λέγοντας: «Α, καταλαβαίνω ότι είστε από το Θιβέτ.» Στη συνέχεια εξέφρασε την επιθυμία της να μας εγγράψει ως Βουδιστές. υποτιμήθηκα , προσπάθησα να την επιδιώξω να μην γράψει «Θιβετιανοί, s και αντ’ αυτού υπέδειξα ότι θα γράψω “Χριστιανοί”.
Επί του παρόντος, είναι ατυχές το γεγονός ότι ο όρος «Ορθόδοξος» χρησιμοποιείται συχνά λανθασμένα στις χώρες μας, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, τη Ρωσία, την Ουκρανία και σε ορισμένες παραδοσιακές ευρωπαϊκές χώρες. Δυστυχώς, ο όρος συνδέεται συχνά με άτομα που αντιπαθούν τους Καθολικούς ή τους Προτεστάντες.
Αυτή η λανθασμένη χρήση του όρου δεν είναι μόνο ανακριβής αλλά και βαθιά ντροπιαστική. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν λανθασμένα ότι το να είσαι Ορθόδοξος σημαίνει να τρέφεις μίσος για τους Καθολικούς ή τους Προτεστάντες.
είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι η εκκλησία είναι το ζωντανό σώμα του Ιησού Χριστού.
Η εκκλησία δεν είναι απλώς μια ομάδα ατόμων που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Είναι μια κοινότητα πιστών που συναντιούνται για προσευχή και συντροφικότητα. Αυτή είναι η ουσία της εκκλησίας και όχι μια λέσχη ή μια κοινωνική συγκέντρωση.
Η εκκλησία, όπως παρουσιάζεται από το Άγιο Πνεύμα, είναι το ζωντανό σώμα του Ιησού Χριστού.
Πού βρίσκεται η εκκλησία; Η εκκλησία γίνεται πολύ έντονα ορατή στη λειτουργία.
Και στη λειτουργία, καθώς παρατηρείτε όλες τις διαδικασίες, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν τα άτομα ρωτούν για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ρωτώντας για τον χρόνο προσέλευσης, τους προτείνω να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Αν κάποιος δεν παρακολουθήσει τη λειτουργία, χάνει μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Κατά συνέπεια, η εκκλησία είναι ο Ιησούς Χριστός, καθώς το Πνεύμα Τον εμψυχώνει και Τον συντηρεί, επιτρέποντας την παρουσία Του στη ζωή μας. Ερχόμαστε στην εκκλησία για να προσφέρουμε ολόκληρο το σύμπαν μας στον Θεό και να επιτύχουμε την ενότητα μαζί Του.
Αυτή είναι η ορθοδοξία, συγγενής με την κινεζική έννοια του Ντάο. Το Ντάο είναι μια βαθιά έννοια στην κινεζική φιλοσοφία, που αντιπροσωπεύει έναν τρόπο ζωής και όχι ένα φυσικό μονοπάτι. Μοιάζει με ένα ρέον ποτάμι, μια δυναμική και διαρκώς μεταβαλλόμενη οντότητα. Αυτός είναι ο ορθόδοξος δρόμος, το μονοπάτι για τη δόξα του Θεού.
Συγκεντρωνόμαστε εδώ για να παρουσιάσουμε το σύμπαν, τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας και τους αποθανόντες αγαπημένους μας στον Θεό, τη θεότητα των ζωντανών. Αυτή η πρακτική εγείρει το ερώτημα πώς μπορούμε να προσφέρουμε στους κεκοιμημένους. Στη συνέχεια, παρουσιάζουμε τον άρτο και το κρασί, τα οποία συμβολίζουν τη ζωή και την τροφή. Ο ιερέας μας καθοδηγεί σε μια κοινή προσφορά, σαν να κωπηλατούμε μια βάρκα ή μια βάρκα του δράκου, και εκείνος διατηρεί το πηδάλιο. Με τα χέρια του ιερέα, παρουσιάζουμε αυτές τις προσφορές στον Θεό, τον Πατέρα.
Γιατί παρακολουθούμε τη λειτουργία; Δεν είναι επειδή είμαστε ενάρετοι. Αντίθετα, είναι επειδή ο Θεός μας καλεί και μας προσκαλεί να έρθουμε, όπως έκανε στον Αδάμ: «Πού είσαι;». Ο Αδάμ κρυβόταν, αλλά Εκείνος απάντησε στον Αβραάμ: «Εδώ είμαι, Κύριε». Παρομοίως, ο Θεός μας καλεί και εμείς ανταποκρινόμαστε. Δεν ερχόμαστε απλώς επειδή είμαστε σοφοί ή ενάρετοι. Τελικά,
ποιος είναι ο ιερέας; Μπορεί να βλέπετε εμένα και τα ακάθαρτα χέρια μου, αλλά δεν είμαι ο πραγματικός ιερέας εδώ. Όταν προσφέρω τον Ιησού, Εκείνος προσφέρει τον εαυτό Του. Ο Ιησούς είναι ο αληθινός ιερέας, όχι εγώ.
Στη συνέχεια, προσφέρει στον Πατέρα, και ο Πατέρας δέχεται αποκλειστικά και μόνο λόγω της αγάπης του, όχι επειδή είναι υποχρεωτικό. Στη συνέχεια στέλνει το Άγιο Πνεύμα για να μετατρέψει το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα του Ιησού. Δίνει τον γιο του σε εμάς τώρα. Γιατί; Επειδή μας αγαπάει τόσο πολύ που επιθυμεί να μπει μέσα μας, όχι απλώς για να μας φιλήσει, αλλά για να γίνει ένα μαζί μας. Δεν υπάρχει βαθύτερη ένωση, ακόμη ίσως και στην περίπτωση μιας γυναίκας που γεννάει ένα παιδί.
Πράγματι, το Άγιο Πνεύμα κάνει τη Θεία Κοινωνία και ταυτόχρονα μας κάνει να γίνουμε ένα.
Ξεχωριστοί άνθρωποι ενώνονται μέσω της Θείας Κοινωνίας, που διευκολύνεται από το Άγιο Πνεύμα στη λειτουργία. Αυτό είναι πολύ φανερό ιδιαίτερα στην πιο μακροσκελή λειτουργία, του Αγίου Βασιλείου. Αυτός είναι ο πυρήνας της ορθόδοξης πίστης.
Ξέρετε ότι ο Ιησούς έδωσε τη Θεία Κοινωνία πριν από το σταυρό, σωστά; Δεν είναι σαν να λέτε, «Ω, ο Ιησούς σκοτώθηκε, άρα είχε αίμα». Όχι, το έδωσε ελεύθερα πριν από τον σταυρό. Έτσι, αυτό είναι που πιστεύουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αν δεν έρχεστε στην εκκλησία, δεν λαμβάνετε τη Θεία Κοινωνία, δεν συμμετέχετε στη λειτουργία ή δεν ξέρετε τι συμβαίνει, λυπάμαι, δεν είστε Ορθόδοξοι, ακόμα κι αν νομίζετε ότι είστε. Και αν νομίζετε ότι η εκκλησία είναι απλώς ένα μάτσο πεποιθήσεις, όπως το 123, κάνετε μεγάλο λάθος.
Ο διάβολος γνωρίζει αυτά τα πράγματα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.» Στην πραγματικότητα, οι δαίμονες ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν τον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού. Οι μαθητές και άλλοι που γνωρίζετε λένε: «Είσαι προφήτης! Μπορείς να κάνεις θαύματα, αλλά ο διάβολος είπε ότι είσαι ο Υιός του Θεού. Μην με τιμωρείς. Οι άλλοι δεν το γνωρίζουν αυτό, ακόμα’.
Στον Μεσαίωνα, γύρω στον 16ο και 17ο αιώνα, λόγω της ανόδου του προτεσταντισμού και του κατακερματισμού του χριστιανισμού, οι άνθρωποι άρχισαν να γράφουν ομολογίες πίστης με διάφορα σύμβολα και δομές. Αυτές οι ομολογίες, όπως οι εκδόσεις των 50 και 70 άρθρων, χρησίμευαν ως νομικές συμφωνίες για θρησκευτικές ενώσεις.
Βλέπετε, η πίστη δεν είναι απλώς μια διανοητική δραστηριότητα, όπως πιστεύει η εκκλησία. Είναι μια δέσμευση να πιστεύεις στον Ιησού Χριστό και να τον αναζητάς ενεργά. Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας να έχουμε τις σωστές πεποιθήσεις. Αν χάσετε την πίστη σας, κινδυνεύετε να χάσετε τη ζωή της εκκλησίας και να αποχωριστείτε τον εαυτό σας από τον Ιησού Χριστό.
Δεν μπορώ να πω πολλά γι’ αυτό, γιατί πρέπει να κάνουμε τη λειτουργία. Αλλά μπορώ να σας πω ότι όταν ο Πιλάτος συνέλαβε τον Ιησού, τον ρώτησε: «Ποια είναι η αλήθεια;» Αλλά δεν έμεινε να ακούσει την απάντηση και έφυγε.
Αυτό είναι ένα μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που οι άνθρωποι σκέφτονται εδώ και πάρα πολύ καιρό, και είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρο.
Δεν θα αναφερθώ σε όλες τις διαφορετικές θεωρίες της αλήθειας, όπως του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη , και των σύγχρονων φιλοσόφων όπως ο Τάρσκι, ο Ράσελ και ούτω καθεξής. Μπορώ όμως να πω ότι δεν λέμε ότι ο Ιησούς δεν θα μας πει την αλήθεια. Αυτός είναι η αλήθεια.
Ο χριστιανισμός είναι μια μοναδική ιδέα επειδή η αλήθεια είναι ένα πρόσωπο. Για παράδειγμα, ο Ράσελ και άλλοι πιστεύουν ότι η αλήθεια είναι μια πρόθεση. Για παράδειγμα, «η μαύρη γάτα είναι μαύρη» είναι μια αλήθεια. Αργότερα, είπε ότι δεν υπάρχουν προθέσεις γιατί, λοιπόν, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Άλλοι λένε ότι η αλήθεια είναι μια ιδέα και ένα αντικείμενο, και αυτά τα δύο πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα. Συγγνώμη, μερικές φορές γίνομαι φιλοσοφικός, αλλά θέλω να πω το εξής: για τον Χριστιανισμό, η αλήθεια δεν μπορεί να γραφτεί σε ένα βιβλίο. Η αλήθεια είναι ένα πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός.
Σήμερα, το γιορτάζουμε αυτό, το υπενθυμίζουμε, και γι’ αυτό παίρνουμε τις εικόνες στο τέλος. Θα κρατήσετε κάθε εικόνα και θα θυμηθούμε και θα προσευχηθούμε για όλους τους ανθρώπους, τους βασιλείς, τους πατριάρχες, τους θεολόγους που δίνουν μαρτυρία για την ορθόδοξη πίστη. Όταν κρατάτε την εικόνα, να θυμάστε ότι εσείς, ναι εσείς, είστε πιο άγιος από αυτό, γιατί είστε μια ζωντανή εικόνα του Θεού. Πρέπει να την κρατάμε καθαρή, να μην την κάνουμε βρώμικη. Τώρα, στη λειτουργία, θα γιορτάσουμε τον πραγματικό Ορθόδοξο τρόπο για να δοξάσουμε τον Ιησού Χριστό, που είναι μέσω της λειτουργίας.
=========
Today marks the commencement of Great Lent, a significant religious observance.
We commemorate the restoration of sacred icons and the preservation of Orthodox faith.
To clarify the concept of Orthodoxy, it is essential to understand its etymology. The term “Orthodoxy” originates from the Greek word “orthodoxy,” which is derived from the combination of two words: “ortho” meaning “right” and “do” meaning “way.” This dual meaning encapsulates the essence of Orthodoxy, emphasizing the pursuit of truth and righteousness.
The term “Orthodoxy” has transcended its religious context and is now employed in various fields, including science, politics, and philosophy. In Chinese, the term “Doxa” holds a single meaning, referring to one’s beliefs or opinions. For instance, “Orthodox medicine” is synonymous with Western medicine, while “Chinese medicine” is distinct from Orthodox medicine.
In the realm of physics, politics, and every scientific discipline, we can categorize theories as orthodox or unorthodox. However, within the context of the church, the term “orthodox” holds a specific meaning. It is derived from the Greek word “doxa,” which encompasses the idea of glorifying God through the correct and righteous path. Therefore, the second aspect of “doxa” involves giving glory to God through the correct and righteous path.
One may question the concept of a “wrong way” to glorify God. However, this notion is evident from the very beginning of the Bible, specifically in the story of the first sacrifice. Abel, the righteous brother, offered the best and most sincere sacrifice, while his brother Cain offered a flawed and insincere sacrifice. Cain’s offering was akin to paying taxes without genuine love or devotion.
This incident serves as a pivotal moment in the Bible, highlighting the importance of offering with all one’s heart and soul. Consequently, God rejected Cain’s offering and admonished him for his incorrect approach and lack of thoughtfulness.
From this biblical account, we can discern the significance of the term “orthodox” within the context of the church. The name “Orthodox Church” is not a monolithic entity, but rather a diverse group of believers who adhere to the teachings of the Catholic and Apostolic Church.
The term “orthodox” emerged as a response to various heresies that arose during the early Christian era. The Roman Church employed the term “orthodox” to denounce agnostics and other groups who deviated from the established teachings. Consequently, the Orthodox became the group of believers who adhered to the correct and orthodox teachings, while others were labeled as heretics.
Tertillian also used the term “correct faith” or “three pieces” officially, but strongly and officially, the term “orthodox” came into use during the first Ecumenical Council. The council’s attention was drawn to the Aryans, who asserted that Jesus Christ was not truly God but a human creation. Consequently, the council, recognizing its own authority, condemned heresy and proclaimed the truth with clear sentences.
It is a significant error for some individuals to claim that the doctrine of the Holy Trinity was discovered during the first Ecumenical Council. The church has always held the Trinity, even from the Old Testament. However, the council served as a court to condemn those who refused to accept the truth.
Furthermore, the council issued condemnations and excommunications for those who did not accept the correct faith regarding the issues that arose. For instance, the question of Jesus Christ’s divinity was a central concern. Clearly, Jesus was God. These articles were created to ensure that the people would understand the truth unequivocally, thereby preventing deception by heretics.
Individuals who hold the correct beliefs are referred to as orthodox.
The Pope served as the protector of the great Orthodox Athanasius during his lifetime, as the council faced numerous challenges later on.
Some emperors engaged in political maneuvering and attempted to manipulate the council. Athanasius sought refuge in the desert before returning to Rome, which was an Orthodox city.
Therefore, the church is known as Catholic. It is important to note that the term “Catholic” is also a Greek word, and it does not directly relate to Roman Catholicism.
The Greek word “Catholic” is composed of two words, “katholikos” and “katholos,” which both mean “total” or “complete.” Consequently, “Catholic” encompasses the totality of truth, the complete Jesus Christ, and the Holy Spirit.
The Catholic Church is not a collection of separate churches, such as there might be ten churches in one town and another town. Instead, it represents the unified body of the church. This is why it is referred to as one Catholic and apostolic Church, as it is one Jesus Christ and one body of Jesus Christ on earth.
If you examine the decisions of the councils and the writings surrounding them, you will observe that the Orthodox believe in this doctrine, while the heretics hold differing beliefs and are outside the church.
Throughout history, the Pope has been regarded as the protector of the Orthodox Church, serving as the first patriarch among the other patriarchs.
However, it is important to note that the seventh century witnessed significant developments within the church. As you are aware, the church did not initially compile a comprehensive book with articles outlining the faith.
The primary reason for this was the belief that the faith was not merely a declaration, akin to a contract. It was essential to approach the faith with utmost care and precision, as any error could have profound consequences. The church sought to avoid creating a definitive book that could be misinterpreted or misused. Instead, it emphasized the living nature of the faith.
In a later discussion, I will elaborate on this topic. However, due to the diverse cultural, political, and other challenges faced in the seventh century, St. John of Damascus composed the book “The Introduction to the Orthodox Faith.” The term “Orthodox Faith” is derived from the Greek words “orthos,” meaning “right,” and “doxa,” meaning “praise.” Therefore, the term “Orthodox” refers to those who glorify and live God in accordance with the correct way. Unfortunately, the term “Orthodox” has been misinterpreted and misused over time.
One of the reasons for this misinterpretation is the influence of Dong Chao,
. This separation was further exacerbated by political, cultural, and linguistic misunderstandings between the East and the West.
Despite the separation, the term “Orthodox” was retained by the church although the official name is :t the one catholic apostolic Church.
However, it is crucial to distinguish between the Eastern Orthodox Church and other Orthodox denominations (coptic, syriac etc..)to avoid confusion.
If we refer to the name here and you continue to use it, please refrain from changing it. It is not because it is incorrect, but rather because when I attempt to say 東正教會 or even more complex names, people perceive us as belonging to some peculiar religion in Taiwan. Consequently, we have retained the incorrect name until we gradually promote the appropriate one, thereby ensuring that the Chinese people have the correct term.
I recall an instance when I visited the Ministry of Religion to register our church. I presented the necessary paperwork, and the woman there inquired, “What church?” I responded by saying, “Ah, I understand you are from Tibet.She then expressed her desire to register us as Buddhist.I was disparaged , i tried to pursuit her not to write “tibetans, s and instead indicated that I would write “Christian.”
Currently, it is unfortunate that the term “Orthodox” is often misused in our countries, particularly in Greece, Russia, Ukraine, and some traditional European countries. Unfortunately, the term is often associated with individuals who dislike Catholics or Protestants.
This misapplication of the term is not only inaccurate but also deeply shameful. Many people mistakenly believe that being Orthodox means harboring hatred for Catholics or Protestants.
it is crucial to understand that the church is the living body of Jesus Christ.
The church is not merely a group of individuals who believe in Jesus Christ. It is a community of believers who come together for prayer and fellowship. This is the essence of the church, not a club or a social gathering.
The church, as presented by the Holy Spirit, is the living body of Jesus Christ.
Where is the church? The Church becomes very strongly visible in the liturgy.
And in the liturgy, as you observe all the procedures, this is why, when individuals inquire about the Orthodox Church, inquiring about the time of attendance, I suggest they witness the liturgy. If one does not observe the liturgy, they miss out on an experience akin to none other. Consequently, the church is Jesus Christ, as the Spirit animates and sustains Him, enabling His presence in our lives. We come to the church to offer our entire universe to God and to attain unity with Him.
This is orthodoxy, akin to the Chinese concept of Dao. Dao is a profound concept in Chinese philosophy, representing a way of life rather than a physical path. It is akin to a flowing river, a dynamic and ever-changing entity. This is the orthodox way, the path to glorify God.
We assemble here to present the universe, ourselves, our thoughts, and our departed loved ones to God, the deity of the living. This practice raises the question of how we can offer to the departed. Subsequently, we present the bread and wine, which symbolize life and sustenance. The priest guides us in a communal offering, as if we were rowing a boat or a dragon boat, and he maintains the rudder. By the priest’s hands, we present these offerings to God, the Father.
Why do we attend liturgy? It is not because we are virtuous. Rather, it is because God calls us and invites us to come, as He did to Adam, “Where are you?” Adam was hiding, but He responded to Abraham, “Here I am, Lord.” Similarly, God calls us, and we respond. We do not come simply because we are wise or virtuous. Ultimately,
who is the priest? You may see me and my unclean hands, but I am not the true priest here. When I offer Jesus, He offers Himself. Jesus is the true priest, not me.
Subsequently, he offers the Father, and the Father accepts solely because of his love, not because it is obligatory. He then sends the Holy Spirit to transform the bread and wine into Jesus’ body and blood. He gives his son to us now. Why? Because he loves us so much that he desires to enter into us, not merely to kiss us, but to become one with us. There is no deeper union, even perhaps in the case of a woman giving birth to a child.
Indeed, the Holy Spirit makes the Holy Communion and at the same time makes us become one.
Separate human beings unite through the Holy Communion, facilitated by the Holy Spirit in the liturgy. This is very obvious particularly in the longest liturgy, Saint Basil. This is the core of the Orthodox faith.
You know, Jesus gave the Holy Communion before the cross, right? It’s not like you say, ‘Oh, Jesus was killed, so he had blood.’ No, he gave it freely before the cross. So, this is what we believe in as Orthodox Christians. If you don’t come to church, don’t receive the Holy Communion, don’t participate in the liturgy, or don’t know what’s going on, sorry, you’re not Orthodox, even if you think you are. And if you think the church is just a bunch of beliefs, like 123, you’re very mistaken.
The devil knows these things better than anyone else.Actually, the demons were the first to recognize Jesus Christ as the Son of God. The disciples and others you know say, ‘You’re a prophet! You can perform miracles, but the devil said you’re the Son of God. Don’t punish me. Others don’t know this, yet.’
In the Middle Ages, around the 16th and 17th centuries, due to the rise of Protestantism and the fragmentation of Christianity, people began writing confessions of faith with various symbols and structures. These confessions, like the 50-article and 70-article versions, served as legal agreements for religious unions.
You see, faith is not just a mental activity, as the church believes. It’s a commitment to believing in Jesus Christ and actively seeking him out. This is why it’s crucial to have the right beliefs. If you lose your faith, you risk losing the life of the church and separating yourself from Jesus Christ.
I can’t say too much about it, because we have to do the liturgy. But I can tell you that when Pilate arrested Jesus, he asked him, ‘What is the truth?’ But he didn’t stay to hear the answer and left.
This is a big philosophical question that people have been thinking about for a really long time, and it’s still relevant today.
I won’t go into all the different theories of truth, like Plato’s, Aristotle , and modern philosophers like Tarski, Russell, and so on. But I can say that we don’t say that Jesus won’t tell us the truth. He is the truth.
Christianity is a unique idea because the truth is a person. For example, Russell and others believe the truth is a preposition. For instance, ‘black cat is black’ is a truth. Later, he said there are no prepositions because, well, that’s another story. Others say the truth is an idea and an object, and these two must be the same thing. Sorry, sometimes I get philosophical, but I want to say this: for Christianity, the truth can’t be written in a book. The truth is a person,Jesus Christ.
Today, we celebrate this, we remind this, and this is why we take the icons at the end. You’ll hold each icon, and we’ll remember and pray for all the people, the kings, the patriarchs, the theologians who give witness to the Orthodox faith. When you hold the icon, remember that you, yes you, are more holy than this, because you are a living icon of God. We must keep it clean, not make it dirty. Now, in the liturgy, we’ll celebrate the real Orthodox way to glorify Jesus Christ, which is through the liturgy.